Katechetka: Lucyna Zabagło
| Wstęp | | Jan Paweł II | | Modlitwy | | Rok Liturgiczny | | Niedziela | | Pismo Święte | | Pierwsze Piątki | | Szaty Liturgiczne | | Dla Rodziców |
Wielki Post:
- Wstęp
- Wielki Post
- Środa Popielcowa
- Droga Krzyżowa
- Gorzkie Żale
- Kara Krzyża
- 7 Słów Krzyża
- Wielki Tydzień
- Groby Wielkanocne
- Cytaty - Krzyż
- Pytania
"Światłość Świata" William Hadman Hunt 1851-1854
"Syn marnotrawny" Rembrant
|
Gorzkie Żale
Nabożeństwo pasyjne, ułożone na przełomie XVII i XVIII
w. przez OO. Misjonarzy przy kościele św. Krzyża w Warszawie i po raz
pierwszy odprawione w tymże kościele Śpiew
Gorzkich Żalów zastąpił śpiewane przez chór w czasie
wielkopostnych nabożeństw popołudniowych hymny łacińskie,
niezrozumiałe dla ludu. Wierni śpiewają je przed wystawionym
uroczyście Najświętszym Sakramentem. Męka Jezusa rozważana jest Odznaczają się prostotą i głębokim współczuciem dla cierpień Jezusa i Maryi. Wyrażają żal za grzechy, przyczynę Męki Pańskiej. Nastrój ten podkreśla prosta i rzewna melodia. Jest to wyłącznie nasze, rodzime nabożeństwo. W innych krajach jest nie znane. Treść Gorzkich Żali pozwala wejść jak najgłębiej w istotę męki i śmierci Jezusa. Gorzkie Żale
Część pierwsza Intencja Przy pomocy łaski Bożej przystępujemy do rozważania męki Pana naszego Jezusa Chrystusa. W pierwszej części będziemy rozważali, co Pan Jezus wycierpiał od modlitwy w Ogrojcu aż do niesłusznego przed sądem oskarżenia. Te zniewagi i zelżywości temuż Panu za nas bolejącemu ofiarujemy za Kościół katolicki, za najwyższego Pasterza z całym duchowieństwem, nadto za nieprzyjaciół krzyża Chrystusowego i wszystkich niewiernych, aby im Pan Bóg dał łaskę nawrócenia i opamiętania Hymn Żal duszę ściska, serce boleść czuje, gdy słodki Jezus na śmierć się gotuje; Klęczy w Ogrójcu, gdy krwawy pot leje, me serce mdleje.
Pana świętości uczeń zły całuje, żołnierz okrutny powrózmi krępuje! Jezus tym więzom dla nas się poddaje, na śmierć wydaje. Bije, popycha tłum nieposkromiony, nielitościwie z tej i owej strony. Za włosy targa, znosi w cierpliwości Król z wysokości. Zsiniałe przedtem krwią zachodzą usta, gdy zbrojną żołnierz rękawicą chlusta. Wnet się zmieniło w płaczliwe wzdychanie, serca kochanie. Oby się serce we łzy rozpływało, że Cię, mój Jezu sprośnie obrażało! Żal mi, ach żal mi ciężkich moich złości, dla Twej miłości. Lament duszy nad cierpiącym Jezusem Jezu, na zabicie okrutne, cichy Baranku od wrogów szukany – Jezu mój kochany! Jezu, za trzydzieści srebrników, od niewdzięcznego ucznia zaprzedany
Jezu, w ciężkim smutku żałością, jakoś sam wyznał, przed śmiercią nękany
Jezu, na modlitwie w ogrojcu, strumieniem potu krwawego zalany
Jezu, całowaniem zdradliwym od niegodnego Judasza wydany,
Jezu, powrozami grubymi od swawolnego żołdactwa związany,
Jezu, od pospólstwa zelżywie przed Annaszowym sądem znieważany,
Jezu, przez ulice sromotnie przed sąd Kajfasza za włosy targany,
Jezu, od Malchusa srogiego, ręką zbrodniczą wypoliczkowany,
Jezu, od fałszywych dwóch świadków za zwodziciela niesłusznie podany,
Bądź pozdrowiony, bądź pochwalony, dla nas zelżony i pohańbiony! Bądź uwielbiony! Bądź wysławiony! Boże nieskończony! Rozmowa duszy z Matką Bolesną Ach! Ja Matka, tak żałosna! Boleść mnie ściska nieznośna, Miecz Me serce przenika. Czemuś, Matko ukochana, Ciężko na sercu stroskana? Czemu wszystka truchlejesz? Co mię pytasz, wszystkam w mdłości, Mówić nie mogę z żałości, krew mi serce zalewa. Powiedz mi, o Panno moja, Czemu blednieje twarz Twoja? Czemu gorzkie łzy lejesz? Widzę, ze Syn ukochany, W Ogrojcu cały zalany Potu krwawym potokiem. O Matko, źródło miłości, Niech czuję gwałt Twej żałości! Dozwól mi z sobą płakać! Część druga Gorzkie żale Przybywajcie...(jak w części pierwszej) Intencja
W
drugiej części rozmyślania męki Pańskiej będziemy rozważali, co Pan
Jezus wycierpiał od niesłusznego przed sądem oskarżenia aż do
okrutnego cierniem ukoronowania. Te zaś rany, zniewagi i zelżywości
temuż Jezusowi cierpiącemu ofiarujemy, prosząc Go Hymn Przypatrz się duszo, jak cię Bóg miłuje, Jako dla ciebie sobie nie folguje. Przecież Go bardziej niż katowska dręczy, złość twoja męczy. Stoi przed sędzią Pan wszego stworzenia, cichy Baranek, z wielkiego wzgardzenia. Dla białej szaty, którą jest odziany, głupim nazwany. Za moje złości grzbiet srodze biczują; pójdźmyż, grzesznicy, oto nam gotują. Ze Krwi Jezusa dla serca ochłody, zdrój żywej wody. Pycha światowa niechaj, co chce wróży, co na swe skronie wije wieniec z róży. W szkarłat na pośmiech cierniem Król zraniony, jest ozdobiony! Oby się serce we łzy rozpływało, że Cię, mój Jezu, sprośnie obrażało! Żal mi, ach żal mi ciężkich moich złości! Dla Twej miłości. Lament duszy nad cierpiącym Jezusem Jezu, od pospólstwa niewinnie, jako łotr godzien śmierci obwołany,J
Jezu, od złośliwych morderców po ślicznej twarzy tak sprośnie zeplwany,
Jezu, pod przysięgą od Piotra po trzykroć z wielkiej bojaźni zaprzany,
Jezu, od okrutnych oprawców, na sad Piłata, jak zbójca szarpany,
Jezu, od Heroda i dworzan, Królu niebieski, zelżywie wyśmiany,
Jezu, w białą szatę szydersko, na większy pośmiech i hańbę ubrany,
Jezu, u kamiennego słupa, niemiłosiernie biczmi wysmagany,
Jezu, przez szyderstwo okrutne, cierniowym wieńcem ukoronowany,
Jezu, od żołnierzy niegodnie, na pośmiewisko purpura odziany,
Jezu, trzcina po głowie bity, Królu boleści, przez lud wyszydzany,
Bądź pozdrowiony, bądź pochwalony, dla nas zelżony, wszystek skrwawiony. Bądź uwielbiony! Bądź wysławiony! Boże nieskończony! Rozmowa duszy z Matką Bolesną Ach, widzę Syna mojego, przy słupie obnażonego, rózgami zsieczonego! Święta Panno, uproś dla mnie, bym ran Syna Twego znamię miał na sercu wyryte! Ach, widzę jako niezmiernie, ostre głowę ranią ciernie! Dusza moja ustaje! O Maryjo, Syna swego, ostrym cierniem zranionego, podzielże ze mną mękę! Obym ja, Matka strapiona, mogła na swoje ramiona złożyć krzyż Twój, Synu mój! Proszę, o Panno jedyna, niechaj krzyż Twojego Syna zawsze w sercu swym noszę! Część trzecia Gorzkie żale przybywajcie...(jak w części pierwszej) Intencja W
tej ostatniej części będziemy rozważali, co Pan Jezus cierpiał od
chwili ukoronowania aż do ciężkiego skonania na krzyżu. Te
bluźnierstwa, zelżywości Hymn Duszo oziębła, czemu nie gorejesz? Serce me, czemu całe nie truchlejesz? Toczy twój Jezus z ognistej miłości, Krew z obfitości.
Ogień miłości, gdy Go tak rozpala, sromotne drzewo na ramiona zwala; Zemdlony Jezus pod krzyżem uklęka, jęczy i stęka.
Okrutnym katom posłusznym się staje, ręce i nogi przybić sobie daje. Wisi na krzyżu ból ponosi srogi, nasz Zbawca drogi.
O słodkie drzewo spuśćże nam już ciało, aby na tobie dłużej nie wisiało! My je uczciwie w grobie położymy, płacz uczynimy.
Oby się serce we łzy rozpływało, ze Cię mój Jezu, sprośnie obrażało! Żal mi, ach żal mi, ciężkich moich złości, dla Twej miłości!
Niech Ci. Mój Jezu, cześć będzie w wieczności, za Twe obelgi, męki, zelżywości, Któreś ochotnie Syn Boga jedyny, cierpiał bez winy!
Lament duszy nad cierpiącym Jezusem Jezu, od pospólstwa niezbożnie, jako złoczyńca z łotry porównany,
Jezu, przez Piłata niesłusznie, na śmierć krzyżową za ludzi skazany,
Jezu, srogim krzyża ciężarem, na kalwaryjskiej drodze zmordowany,
Jezu, do sromotnego drzewa, przytępionymi gwoźdźmi przykowany,
Jezu, jawnie pośród dwu łotrów, na drzewie hańby ukrzyżowany,
Jezu, od stojących wokoło i przechodzących szyderczo wyśmiany,
Jezu, bluźnierstwami przez złego, współwiszącego łotra wyszydzany,
Jezu, gorzką żółcią i octem ww wielkim pragnieniu swoim napawany, - Jezu, mój kochany! Jezu, w swej miłości niezmiernej, jeszcze po śmierci włócznią przeorany,
Jezu, od Józefa uczciwie i Nikodema w grobie pochowany,
Bądź pozdrowiony! Bądź pochwalony! Dla nas zmęczony i krwią zbroczony, Bądź uwielbiony! Bądź wysławiony! Boże nieskończony! Rozmowa duszy z Matką Bolesną Ach, ja Matka boleściwa pod krzyżem stoję smutliwa, serce żałość przejmuje. O Matko, niechaj prawdziwie, patrząc na krzyż żałośliwie, płaczę z Tobą rzewliwie! Jużci, już moje Kochanie, gotuję się na skonanie! Toć i ja z Nim umieram! Pragnę Matko, zostać z Tobą, dzielić się Twoją żałobą, śmierci Syna Twojego! Zamknął słodką Jezus mowę, już ku ziemi skłania głowę, żegna już Matkę swoją! O Maryjo, Ciebie proszę, niech Jezusa rany noszę. I serdeczni rozważam. Potem trzykroć się śpiewa, klęcząc: Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami!
|
