Postawy liturgiczne

Sprawę postaw liturgicznych regulują dwa dokumenty Kościoła:

1. Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego (trzecie wydanie z roku 2002), gdzie m.in. czytamy:

,,Jednakowa postawa ciała, którą powinni zachować wszyscy uczestnicy liturgii, jest znakiem wspólnoty i jedności zgromadzenia, wyraża bowiem a zarazem wywiera wpływ na myśli
i uczucia uczestników” (OWMR 20-21).

2. Wskazania Episkopatu Polski (9 III 2005).

Postawa stojąca

Jest znakiem, że stoimy naprzeciw Boga, znakiem najwyższego szacunku, jaki człowiek powinien okazywać Bogu Najwyższemu, radości ze spotkania we wspólnocie oraz czynnego zaangażowania. Jest także wyrazem spełniania kapłańskiej posługi poprzez modlitwę i składanie ofiary oraz znakiem wolności, którą obdarza Chrystus przez swe zmartwychwstanie. Wyraża ona również czuwanie w oczekiwaniu na przyjście Pana.

W czasie mszy świętej wierni stoją: od wejścia kapłana aż do kolekty włącznie; podczas śpiewu przed Ewangelią, w czasie Ewangelii, wyznania wiary, modlitwy powszechnej, od wezwania: ,,Módlcie się, aby...” aż do ,,Baranku Boży”, z wyjątkiem Przeistoczenia; w czasie modlitwy po Komunii i zakończenia Mszy świętej.

Postawa siedząca

Podkreśla stan oczekiwania, ułatwia słuchanie i rozważanie tego, co mówi Bóg, sprzyja skupieniu, medytacji, kontemplacji, jest przejawem chęci odkrywania prawdziwego sensu życia. Podkreśla radość odpoczynku, a także jest znakiem królewskiej godności
i zasiadania do uczty. Jest ukierunkowana na ostateczne zjednoczenie w Bogu.

Wierni przyjmują ją w czasie czytań i psalmu responsoryjnego; homilii; przygotowania darów; rozdzielania Komunii św. i milczenia po niej.

Postawa klęcząca

,,Nigdy człowiek nie jest tak wielki jak wtedy, gdy klęczy”.