Różaniec – rozważanie dzieła zbawienia w oparciu o tajemnice życia Jezusa Chrystusa i Jego Matki, któremu towarzyszy odmawianie modlitw: ,, Ojcze nasz”, ,,Zdrowaś Maryjo” i ,,Chwała Ojcu”. Nazwa pochodzi od wieńca róż, symbolizujących piękno
i szczęście, jakiego doznaje Matka Boża z dzieła zbawienia.

Tematy tajemnic różańcowych (radosne, bolesne, chwalebne, światła) ,dotyczące życia ziemskiego i chwały Jezusa i Maryi w wieczności, przez swój związek ze zbawieniem mają znaczenie dla każdego człowieka, a dzięki swej obrazowości są dostępne dla wszystkich, niezależnie od wykształcenia. Szczególne związanie tej modlitwy z Matką Bożą nadaje jej ciepły ton, sprawia, że wielu sięga po nią w chwilach trudnych, gdy człowiek niejako odruchowo pragnie matczynej bliskości i pomocy.

Początki różańca sięgają XII w. i zwyczaju wielokrotnego powtarzania modlitw. Liczba 200 ,,Zdrowaś Maryjo” nie ustaliła się od razu. (np. ostatnie 50 dołożył Jan Paweł II wprowadzając do modlitwy różańcowej ,,tajemnice światła”). Później dodano ,,Ojcze nasz”,
a od XIV w. dołączono rozważanie tajemnic różańcowych. Różaniec rozpowszechnił się
w całym Kościele w XVI w. za pośrednictwem zakonów, zwłaszcza dominikanów
i zakładanych przez nich bractw. Wspólnej modlitwie różańcowej papież Pius V przypisał zwycięstwo nad zagrażającymi chrześcijańskiej Europie Turkami pod Lepanto (1571 r.). Na jego pamiątkę ustanowił święto Matki Boskiej Różańcowej (7 X).

Różaniec był często polecany przez papieży jako modlitwa indywidualna i wspólna. Nabożeństwo to jako codzienne w miesiącu październiku wprowadził papież Leon XIII.