Św. Stanisław Kostka

Urodził się w Rostkowie (kolo Przasnysza) w XII 1550 roku. Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego i Małgorzaty z Kryskich. Magnackie rodziny Kostków
i Kryskich należały do znaczących w ówczesnej Polsce.

Jako 14 –letni młodzieniec wraz ze swym bratem Pawłem i opiekunem Bilińskim został wysłany do Wiednia. Tam zamieszkali oni w domu Kimberkera- luteranina.
W Wiedniu uczęszczał do gimnazjum prowadzonego przez ojców jezuitów. Z początku nauka szła mu nieco opornie, ale wkrótce zwyciężyła pilność i dał się poznać jako wyjątkowo pojętny i myślący uczeń.

Dwaj bracia przebywający w Wiedniu różnili się wyraźnie trybem życia. Paweł wraz
z młodym opiekunem Bilińskim prowadzili życie hulaszcze; Stanisław zaś, widząc postępowanie najbliższych i chcąc Bogu za to wynagrodzić, dodawał sobie modlitwy
i umartwienia. Dzień rozpoczynał od codziennej Mszy św. w pobliskim kościele jezuitów, ale i po zajęciach szkolnych też starał się uczestniczyć w Eucharystii. Szczególną cześć oddawał Najświętszemu Sakramentowi.

W XII 1565 r. popadł w krótką lecz niebezpieczną chorobę. Lekarze nie dawali nadziei na przeżycie. Najbardziej przerażające było dla niego to, że mógłby umrzeć bez pokrzepienia Sakramentem św. gdyż właściciel domu, będąc innego wyznania, nie pozwoliłby na wpuszczenie tam księdza z Najświętszym Sakramentem. I wówczas wspomogła go św. Barbara patronka dobrej śmierci, która w towarzystwie 2 aniołów przyniosła mu Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Wkrótce potem, w czasie ostatniej – jak myślano- nocy konania, miał on jeszcze jedna wizję. Pojawiła się Matka Boża z małym Jezusem. I po tym spotkaniu otrzymał nie tylko pociechę duchową, ale i zdrowie. Nagła poprawa wszystkich bliskich i lekarzy wprawiła w zdumienie.

Wcześniejsze już intensywne życie religijne oraz doznania mistyczne w czasie choroby umożliwiły ukonkretnienie jego planów życiowych. Zdecydowanie zmierzają już do zrealizowania powołania zakonnego. Natrafił jednak na trudności ze strony rodziny. Do zakonu Jezuitów nie chciano go przyjąć, dopóki nie okaże pozwolenia od swego ojca. Warunek ten był równoznaczny z formalną odmową, wiedział bowiem, że ojciec – chociaż człowiek pobożny – nie zgodziłby się, aby jego syn, dziedzic fortuny i imienia Kostków miał zostać ubogim zakonnikiem.

W tej sytuacji Stanisław w VIII 1567 r. uszedł potajemnie z Wiednia i pieszo dotarł do Bawarii. Tam w Dylindze zgłosił się do prowincjała jezuitów niemieckich, Piotra Kanizego. Ten skierował go do Rzymu, gdzie 28 X tegoż roku został przyjęty do Towarzystwa Jezusowego przez generała zakonu, Franciszka Borgiasza.

Nowicjat rozpoczął przy kościele św. Andrzeja na Kwirynale. Zadziwiał wszystkich duchową dojrzałością i rozmodleniem. Jednakże już w VIII następnego roku zachorował na malarie i po kilku zaledwie dniach zmarł późnym wieczorem w wigilię Wniebowzięcia NMP.

Jego kult zrodził się natychmiast po śmierci. Kiedy w dwa lata później otwarto jego grób, znaleziono ciało nie tknięte rozkładem. w 1605 r. Paweł V pozwolił na oddawanie mu niektórych dowodów czci publicznej. W 65 lat później Klemens X zgodził się na odprawianie Mszy św. o błogosławionym wyznaczając dzień 13 XI na jego wspomnienie. W w1726 r. Benedykt XIII ogłosił go świętym. W Polsce otaczano go już wtedy czcią bardzo żywą
i przypisywano mu wiele nadzwyczajnych wstawiennictw. Po kasacie zakonu Jezuitów ten żywy kult nieco przygasł, by wzmóc się na nowo w II – ej połowie XIX w. i na początku XX w. Wówczas to spontanicznie obrano go za patrona polskiej młodzieży.

W 200 – lecie kanonizacji sprowadzono do Polski cząstkę relikwii. Jest on jednym
z najbardziej znanych w świecie świętych Polaków. W obecnym kalendarzu liturgicznym na wspomnienie świętego przeznaczono dzień 18 września.

W 1626 r. Jan XXIII zatwierdził go jako patrona Polski.