Symbole adwentowe

Świeca roratnia – zazwyczaj jest to wysoka świeca koloru białego lub jasnożółtego, przewiązana białą wstążką i udekorowana zielenią (najczęściej mirtem). W kościołach umieszczana jest na ołtarzu lub obok ołtarza i zapalana w czasie roratnich Mszy świętych. Symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa – Światłość Prawdziwą.

Lampiony Adwentowe – Dzieci idąc na roraty zabierają je ze sobą do kościoła. Są one dobrą ilustracją do przypowieści Jezusa o roztropnych pannach, które zabrały oliwę do naczyń i z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Oblubieńca (Mt 25, 1-13).

Wieniec Adwentowy – jest jednym z najbardziej wymownych zwyczajów adwentowych. Zwyczaj umieszczania w domu zielonego wieńca z czterema świeczkami zrodził się we wschodnich Niemczech.

Cztery świece symbolizujące 4 niedziele adwentowe, które najczęściej są koloru szat liturgicznych poszczególnych niedziel. Dwie pierwsze w kolorze fioletowym – przypominają o czasie ,,prostowania ścieżek dla Pana”; różowa – (III niedziela zwana jest ,,Gaudete” od pierwszych słów antyfony na wejście w czasie liturgii Mszy św.; (Flp 4,4.5), ma uświadomić, że Pan jest już blisko i ogłaszać z tego faktu płynącą radość; niebieska – symbolizuje Maryję oczekującą na Zbawiciela mającego narodzić się za kilka dni. Świece mogą być również koloru czerwonego lub innego wyrażającego radość oczekiwania. Świece w wieńcu mogą palić się w czasie modlitwy rodziny, a także w czasie wspólnych spotkań i posiłków.

Żłóbek Adwentowy – może być wykonany z drewna lub wikliny. Obok ustawia się świecę adwentową lub lampion. Dzieci, zbierając słomki siana dobrych uczynków przez cały Adwent, starają się nimi wypełnić żłóbek, aby przygotować go na posłanie dla Dzieciątka Jezus. Pusty żłóbek w czasie adwentowym jest znakiem tęsknoty i oczekiwania.

Kalendarz Adwentowy – każdy nowy dzień w kalendarzu wskazuje na zbliżanie się przyjścia Jezusa. Każdy dzień Adwentu zawiera kartkę z reprodukcją sceny biblijnej, cytat na dany dzień z czytań biblijnych lub głęboką myśl. Mogą to być również wpisywane myśli adwentowe i zobowiązania np. udział w roratach, pomoc chorym. Otwieranie każdego dnia drzwiczek adwentowych wzywa do pełnienia uczynków miłości i do coraz większej radości. Kalendarz przypomina wypełnianie się czasu przed powtórnym przyjściem Zbawiciela i wypełnianie proroctw z Nim związanych.

Wędrująca figura Matki Bożej – zwyczaj ten praktykowany jest w wielu polskich parafiach. Polega na przyjmowaniu figury Matki Bożej z kościoła po roratach do tej rodziny, której dziecko wyciągnęło szczęśliwy los. Najczęściej rodzina ta wraz z dziećmi przyjmuje figurę Matki Bożej na jeden dzień. Przyjmując posąg Matki Bożej celebrują wszyscy rodzinną liturgię, śpiewając pieśni adwentowe i maryjne, czytając i rozważając Pismo Święte oraz odmawiając różaniec i inne modlitwy.

Listy do Dzieciątka Jezus – Dzieci w Adwencie piszą same, a małe dzieci które jeszcze nie umieją pisać, mogą list narysować. W tych listach dzieci wyrażają swoje prośby i życzenia odnośnie prezentów gwiazdkowych. Mogą one zawierać różne ich intencje modlitewne i obietnice szczerych wysiłków, aby podobać się Bogu w okresie przygotowania do świąt. Dzieci pisząc intencje uczą się formułować własnymi słowami modlitwy, które są ich dobrym przygotowaniem do czynnego udziału w liturgii Kościoła. Według przekonań dzieci aniołowie zabierają te listy w nocy i zanoszą do Dzieciątka Jezus. Zwyczaj ten pomaga umocnić w duszach dzieci wagę szczerego przygotowania się na święta Bożego Narodzenia.

Literatura: ,,Rytuał rodzinny” – Wydawnictwo Duszpasterstwa Rolników, Włocławek 2003;